Eskuineko bidetik jarraituz gero, eremu irekiago batean lizar bitxi bat dago, azal leun griseko lau enbor dituena. Euskal kulturan bada uste bat dioena lizar baten gainean inoiz ez dela tximistarik erortzen, eta, horregatik, baserri askok zuhaitz horren adarrak jartzen zituzten beren etxeetako ateetan. Euskal Herriko herri batzuetan, gaur egun oraindik zuhaitz horren adarrak ipintzen dira etxe eta baserrietako sarreran, espiritu txarretatik babesteko.

San Joan gauean, magiaz eta mitoz betetako gauean, sua lizar baten inguruan pizten da.

Apur bat aurrerago, bidearen bestaldean, haritz zahar multzo bat nabarmentzen da eta, apur bat harago, urkiz eratutako zuhaizti bat, bere azalak ageri duen kolore zuri nahastezinagatik ezagut daitezkeenak.

Ibilbideak leunki jarraitzen du behatoki zabal eta moderno batera iritsi arte. Parkearen mendebaldean dagoen zonako gainalde batean paratua, talaia pribilegiatu horrek urrunera Kontxako badia begiztatzeko aukera ematen digu, Igeldo eta Ulia mendiak alde banatan dituela, eta Urumea ibaiaren ibilgua, parkearen hegoaldera. Begiratoki ezezagun honek hiriaren ikuspegi ezberdin eta ustekabekoa eskaintzen digu, ezagutzera etortzea merezi duen ikuspegi ederra.

Behatokiaren aldameneko magala larre erako eremu bikaina da, egun oskarbietan atsedena hartzeko eta paisaia ikustera gelditzeko aproposa.

Larrearen eskuinetik igotzen den legarrezko xendrak ia forma obalatua duen zabalgune batera eramaten gaitu. Bertan enbor oker eta arraildua duen urki bat dago. Haren albotik igaroz muinoaren gainera iristen da, 123 metroko altueran kokatua. Bertan dago Ametzagainako gotorleku zaharra. Misterioz beteriko lekua da, non begetazioa jaun eta jabe egin den antzina, zuloa, kuarteleratzeak, bolborategia eta kanoien kokalekuak zeuden tokian.

Eraikina, Donostiako gazteek zein Alemaniako Wiesbaden hiriko gazteek egindako landa-lan bati esker berreskuratua, 1875ekoa da eta karlistadetan zehar eraiki zuten. Gatazka amaituta, garnizio txiki bat gorde zen bertan 1891. urtera arte. Orduan abandonatu eta inguruko etxeak harriz hornitzeko harrobi modura erabili zen.

Una vez abandonados los restos arqueológicos, el recorrido transita por unas campas en las que cientos de delicados narcisos colorean de amarillo los prados al comienzo de la primavera. Al llegar al cruce, se debe girar a la derecha para descender por un empinado camino que conduce hasta la entrada de Uba, muy próxima al albergue municipal para jóvenes del mismo nombre, y a la ermita del siglo XIV.

Esta ermita está dedicada a la Virgen de Uba a la que se le atribuye un poder benéfico sobre el sueño infantil. Se dice que los bebes que besen esta imagen el segundo día de Pascua dejarán de tener problemas para dormir durante el año. Esta vieja tradición sigue aun presente entre las y los donostiarras.

La Virgen es una talla mariana, con un desproporcionado niño Jesús en sus brazos, tiene unos treinta centímetros de altura, de talla popular estofada en madera y se fecha en el siglo XV.
Parece ser que antiguamente la virgen estaba ubicada en una hornacina situada en las murallas de Donostia, sobre la denominada Puerta de Sancho pero en la época de Carlos V, la figura fue trasladada de las murallas a Uba, donde pasó a ser conocida como Virgen del Dulce Sueño.
En el año 2010 fue cedida en uso a la comunidad ortodoxa y la ermita ha sido embellecida al estilo oriental bizantino.

Continuando con el paseo, que desciende lentamente bajo el tupido follaje de una zona boscosa, se accede finalmente a un claro abierto entre la vegetación. En esta zona abundan los mirlos, que, al verse sorprendidos, revolotean entre la hojarasca y las ramas de los arbustos.

Bidea paraje eguzkitsuagoetara arte jarraituz, panel didaktiko bat dago, zumar iberikoen zuhaizti oso berezi bat adierazten duena. Donostiako Udalak eta Zerynthia Elkarteak bultzatutako prozesu parte-hartzaile batean landatutako zuhaitz horiek grafiosiaren gaixotasunaren aurrean agertzen duten erresistentziagatik hautatu ziren, Satyrium W-album tximeleta berreskuratu ahal izateko, Europa osoan populazioa murrizten ikusten ari den espezie oso sentibera.

Gune horretatik aurrera, bideak gorantz egiten du pixkanaka ekialdera, gertu dagoen San Markos mendiaren erreferentzia beti begien bistan dugula.

Landarediaren artean ezkutuan putzu handi bat dago. Bertan uhandre eta sorgin-orratz ugari bizi da.
Tradizioz, ur masa horiek osasungaitzak eta infekzio guneak direla esan izan da, baina gaur egun badakigu eginkizun ekologiko garrantzitsua dutela anfibio, narrasti eta hegaztien komunitateak mantentzeko. Horregatik, daudenak babesteaz gain, disekatutako asko berreskuratu dira.

Ibilbideak krater artifizialera jarraitzen du zuzenean. Haren barnean lasai har daiteke atseden, nahiz eta haren egiazko funtzioa gauez, hiriko argien oztoporik gabe, zerua behatzea den.

Ez dago gauza magikoagorik hiriko argietatik urruntzea baino gure zerua miresteko. Leku ezkutu honek argi-kutsaduratik aldentzeko aukera ematen digu, Donostiako erdigunetik oso urrutira joan beharrik gabe.

Hodeiak desagertzen direnean eta zerua argi eta garbi agertzen denean, krater bitxi honek Donostiako zeru izartsua ikusteko eta esperientzia zoragarri bat bizitzeko aukera ematen digu.

Haren barnetik mendirako xendrari segi behar zaio, hosto handi eta distiratsuko gerezi-erramu multzo baten albotik igarotzeko.

Tunizeko sarrerara iritsi aurretik, ibilbide zirkularra amaitzen den lekura, ibilbideak aisialdirako espazio ugari zeharkatzen ditu. Lehendabizi, ariketa fisikoa egiteko prestatutako zona bat, ondoren, haurren gozamenerako enbor eta sarez beteriko parke harrigarri bat eta, azkenik, jolas-eremua, zuhaixken artean sakabanatutako mahai eta bankuekin.

Parkean, era berean, gravetiar arloko aztarnategi arkeologiko bat dago, gutxi gorabehera duela 27.000 urtekoa, eta hiriko zaharrena, uste denez.